Η αγάπη για εμένα...

«Ο έρωτας είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, η αγάπη έχει πολλές μορφές. Ο έρωτας είναι σαφέστερος και ειλικρινέστερος από την αγάπη. Η αγάπη είναι μια λέξη η οποία προσφέρεται για πάρα πολλές χρήσεις. Αγάπη μητρική, συζυγική, αγάπη προς τον ανήμπορο ή προς αυτό που ονειρευόμαστε. Η αγάπη έχει πάντα τις εξηγήσεις της. Ο έρωτας δεν τις έχει. Αυτή η αγάπη δεν μας παρατάει σύξυλους να φύγει όπως μας παρατάει ο έρωτας. Είναι λέξη μεγάλης αντοχής. Δεν τη βλέπεις ξαπλωμένη κάτω και διαψευδόμενη όπως βλέπεις τον έρωτα. Η αγάπη είναι κι αυτή ένα αίσθημα που δε συμβαίνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δύο και πεθαίνει πριν προλάβει να γεράσει. Αγάπη και έρωτας είναι μια διεκδίκηση, όχι μια κατάκτηση. Είναι μια πάλη». Κική Δημουλά

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω αυτό το άρθρο για την αγάπη μέσα στο καλοκαίρι, σκέφτηκα να μιλήσω για καλοκαιρινούς έρωτες βουτηγμένους στην αλμύρα της θάλασσας και στον καυτό ήλιο που εξελίχθηκαν σε αληθινή αγάπη, όμως αυτό έμοιαζε τόσο ουτοπικό τότε. Έτσι λοιπόν, οι μήνες πέρασαν, το άρθρο ξεχάστηκε (πως θα το εξηγούσε αυτό ο Φρόυντ ψυχαναλυτικά;) και σήμερα που καταπιάνομαι έχουν αρχίσει ήδη τα κρύα.

Με αυτό το άρθρο ασχολούμαι τόσους μήνες, γράφω και σβήνω και δεν μπορώ να το ολοκληρώσω. Αναρωτιέμαι, αν τελικώς, είναι τόσο δύσκολο να μιλήσουμε για την αγάπη; Ίσως να είναι τόσο δύσκολο γιατί δεν έχουμε βιώσει την πραγματική αγάπη. Τι είναι η όμως η αγάπη σύμφωνα με την άποψη της ψυχολογίας;

Ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή ξεκινώντας από την αρχαιότητα. Υπήρχαν πολλές παραλλαγές για την λέξη αγάπη, όπως η φιλία, την οποία αντιλαμβάνονταν ως μια βαθιά αλλά χωρίς σεξουαλική διάσταση, οικειότητα, ανάμεσα σε στενούς φίλους ή μέλη μιας οικογένειας. Από την άλλη στην αρχαία Ρώμη, το Ludus, που περιγράφει τη διαδικασία του φλερτ. Επομένως, η αγάπη για τους αρχαίους, ήταν ένας πιο γενικευμένος όρος και δεν είχε να κάνει με την αποκλειστικότητα αλλά με ένα πανανθρώπινο συναίσθημα που αφορούσε τους ανθρώπους. Αυτό όμως που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι πως για να μπορέσουμε να νοιαστούμε για τους άλλους, πρέπει πρώτα να φροντίσουμε τον εαυτό και να αγαπήσουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας.

Παλιότερα όταν θα μου ζητούσαν να μιλήσω για την αγάπη θα περιέγραφα αυτά που κάνω εγώ, δηλαδή τον τρόπο που δείχνω εγώ την αγάπη μου στους άλλους. Τώρα όμως νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για την αγάπη που εισπράττω τον τελευταίο καιρό, για τον απόλυτο, ολοκληρωτικό και καθηλωτικό έρωτα που έχει μετατραπεί σε αγάπη αληθινή. Η αγάπη φαίνεται στις πράξεις, γιατί στα λόγια όλοι καλοί είμαστε, όταν χρειάζεται όμως να την αποδείξουμε εκεί υστερούμε. Αγάπη είναι να ακούει μια μικρή δόση μελαγχολίας στον τόνο της φωνής σου και να έρχεται να σε δει, ακόμη κι αν δούλευε δώδεκα ώρες συνεχόμενα. Να νιώθει τόσα πολλά συναισθήματα που να τρομάζει κι ο ίδιος και να τα στριμώχνει σε μια τούρτα σοκολάτα και ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα. Να σου ζητάει να του χαϊδέψεις τα μαλλιά και να τον παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά σου. Αγάπη είναι οι σιωπές, η οικειότητα που αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων που ήταν άγνωστοι και τώρα έχουν γίνει ένα. Αγάπη είναι να γελάμε με τα ίδια αστεία, να έχουμε τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας και να μιλάμε με μια ματιά. Αγάπη είναι να κάνεις όνειρα για το κοινό μέλλον, να γίνεσαι μελό και να αναθεωρείς όλη την κοσμοθεωρία σου. Αγάπη είναι να παθαίνεις όλα τα παραπάνω, χωρίς να αλλοτριώνεσαι, χωρίς να χάσεις στιγμή την προσωπικότητα σου, αλλά, ακριβώς το αντίθετο, κάθε μέρα να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Όπως διάβασα πριν μερικούς μήνες σε ένα άρθρο και ταυτίστηκα αμέσως: «Η καρδιά θέλει φωνές, ψίθυρους κι ουρλιαχτά στα πιο βαθιά σκοτάδια της νύχτας και στα πρώτα φώτα της μέρας. Θέλει σύντροφο και φίλο να ακούει, να αντιδρά, να μαλώνει και να ανέχεται. Να μοιράζεται αναποδιές, τρικλοποδιές κι επιτυχίες. Να στέκεται δίπλα χωρίς να βαρυγκωμάει και να είναι παρών ακόμη κι όταν είναι απών. Η καρδιά θέλει να περνάει καλά. Δε τη νοιάζει ο χρόνος κι ο χώρος, οι συνθήκες ή ο κόσμος. Η καρδιά θέλει άνθρωπο».

Στον άνθρωπο μου, με αγάπη…